دشمن خویشیم و یار آنک ما را می کشد

غرق دریاییم و ما را موج دریا می کشد

زان چنین خندان و خوش ما جان شیرین می دهیم

کان ملک ما را به شهد و قند و حلوا می کشد

خویش فربه می نماییم از پی قربان عید

کان قصاب عاشقان بس خوب و زیبا می کشد

آن بلیس بی تبش مهلت همی خواهد از او

مهلتی دادش که او را بعد فردا می کشد

همچو اسماعیل گردن پیش خنجر خوش بنه

درمدزد از وی گلو گر می کشد تا می کشد

نیست عزرائیل را دست و رهی بر عاشقان

عاشقان عشق را هم عشق و سودا می کشد

کشتگان نعره زنان یا لیت قومی یعلمون

خفیه صد جان می دهد دلدار و پیدا می کشد

از زمین کالبد برزن سری وانگه ببین

کو تو را بر آسمان بر می کشد یا می کشد

روح ریحی می ستاند راح روحی می دهد

باز جان را می رهاند جغد غم را می کشد

آن گمان ترسا برد مومن ندارد آن گمان

کو مسیح خویشتن را بر چلیپا می کشد

هر یکی عاشق چو منصورند خود را می کشند

غیر عاشق وانما که خویش عمدا می کشد

صد تقاضا می کند هر روز مردم را اجل

عاشق حق خویشتن را بی تقاضا می کشد

بس کنم یا خود بگویم سر مرگ عاشقان

گر چه منکر خویش را از خشم و صفرا می کشد

شمس تبریزی برآمد بر افق چون آفتاب

شمع های اختران را بی محابا می کشد